Pierwsza Sobota Miesiąca

Wierni z parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Juszczynie od 2018 roku wypełniają fatimskie przesłanie i wynagradzają Niepokalanemu Sercu Maryi w pierwsze soboty miesiąca. Rola tego nabożeństwa jest wielka. Maryja wiąże je z obietnicą: „Tym, którzy przyjmą to nabożeństwo, obiecuję zbawienie. Te dusze będą przez Boga kochane jak kwiaty postawione przeze mnie dla ozdoby Jego tronu”. Ufamy, że nasza odpowiedź jest pociechą dla Twego, Matko, zatroskanego Serca. Kilka lat po zakończeniu fatimskich objawień Matka Boża zezwoliła siostrze Łucji na ujawnienie treści drugiej części tajemnicy fatimskiej. Jej przedmiotem było nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. 10 grudnia
1925 r. objawiła się siostrze Łucji Maryja z Dzieciątkiem i pokazała jej cierniami otoczone Serce. Dzieciątko powiedziało:
“Miej współczucie z Sercem Twej Najświętszej Matki, otoczonym cierniami, którymi niewdzięczni ludzie je wciąż na nowo ranią, a nie ma nikogo, kto by przez akt wynagrodzenia te ciernie powyciągał”.
A więc Bóg – jako Dziecię Jezus – zabiega i prosi o nabożeństwo do Serca Jego Matki. On chce naszej szczerej, prawdziwej i dobrowolnej odpowiedzi. Siostra Łucja na podstawie przesłania , jakie otrzymała od Matki Bożej w Pontevedra (1925 r.), podaje warunki, konstytutywne elementy składające się na kształt nabożeństwa pierwszych sobót:
1. Odbyć spowiedź święta; może ona mieć miejsce innego dnia, o tyle, o ile podczas przyjmowania Komunii świętej jest się w stanie łaski.
2. Przyjąć Komunię świętą w pierwszą sobotę miesiąca z intencją zadośćuczynienia Niepokalanemu Sercu Maryi. Spowiedź i Komunia święta powinny się powtarzać przez pięć następujących po sobie miesięcy, w pierwsze soboty, bez przerw – w przeciwnym razie należy rozpocząć wszystko od nowa.
3. Odmówić część Różańca Świętego
4. Towarzyszyć Matce Najświętszej przez piętnaście minut, rozmyślając nad tajemnicami różańcowymi – Medytacja. Nie należy utożsamiać rozważań w czasie różańca z rozmyślaniem o tajemnicach różańcowych. Pamiętajmy: medytacja jest niezmiernie istotna, niezależna od modlitwy różańcowej i nie możemy jej pomijać.
Maryja jest posłanką samego Boga: „Bóg pragnie ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca” – mówiła Maryja w lipcu 1917 roku. Po objawieniach w Fatimie oficjalnie uznano święto Niepokalanego Serca Maryi i wprowadzono go do liturgii Kościoła katolickiego. Naród Polski dwukrotnie poświęcił się Niepokalanemu Sercu Maryi w 1946 i 2017 roku. Kościół w Polsce w „Liście Pasterskim z racji 100. rocznicy objawień” wskazał, abyśmy czynem odpowiedzieli na wezwanie Pani z Fatimy i podjęli nabożeństwo pięciu
pierwszych sobót miesiąca, które ma wymiar poświęcenia oraz wynagrodzenia. Nabożeństwo zostało oficjalnie zatwierdzone i ogłoszone w Fatimie, 13 września 1939 roku. Nasz Episkopat zatwierdził je w 1946r.
Dlaczego pięć pierwszych sobót?
To zadośćuczynienie pięciu rodzajom zniewag, którymi obraża się Niepokalane Serce Maryi:
1. Obelgi i bluźnierstwa przeciw Niepokalanemu Poczęciu
2. Przeciw Jej Dziewictwu
3. Przeciw Jej Bożemu Macierzyństwu i uznaniu Jej za Matkę ludzi
4. Bluźnierstwa tych, którzy starają się zaszczepić w sercach dzieci obojętność, wzgardę, a nawet nienawiść do Niepokalanej Matki
5. Znieważanie Maryi w Jej świętych wizerunkach
ORĘDZIE FATIMSKIE WEZWANIEM DO POKUTY I PRZEMIANY ŻYCIA
Orędzie fatimskie jest wyrazem macierzyńskiej miłości i troski, jaką Maryja ogarnia każdego z nas. To z Fatimy rozpowszechnia się na cały świat orędzie nawrócenia i nadziei, głęboko wpisane w nasze dzieje. Jan Paweł II podsumowuje: „Jeśli Kościół przyjął orędzie z Fatimy, to przede wszystkim dlatego, że zawiera ono prawdę i wezwanie, które są w swej zasadniczej treści prawdą i wezwaniem samej Ewangelii”. W innym miejscu Ojciec Święty powie, iż orędzie Fatimskiej Pani jest „bardziej aktualne i bardziej naglące niż
kiedykolwiek”. Papież Benedykt XVI również dostrzegał konieczność odprawiania tego nabożeństwa:
„Trwa cierpienie Kościoła i trwa zagrożenie człowieka, a tym samym nie ustaje szukanie odpowiedzi, dlatego wciąż aktualna pozostaje wskazówka, którą dała nam Maryja. Także w obecnym utrapieniu, gdy siła zła w najprzeróżniejszych formach grozi zdeptaniem wiary. Także teraz koniecznie potrzebujemy tej odpowiedzi, której Matka Boża udzieliła dzieciom”. W innym miejscu Papież Senior dodał: „ Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została zakończona. Człowiek potrafił zapoczątkować cykl śmierci i terroru, ale
nie jest w stanie go przerwać”.
Nie można nie zauważyć, że ludzkość zbyt daleko odeszła od Boga. Matka Boża wkracza w dzieje, by ratować Kościół. Tym ratunkiem jest: nawrócenie, różaniec, zawierzenie, pokuta. W tych czterech słowach przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki streszcza orędzie z Fatimy - podczas homilii wygłoszonej na Jasnej Górze, 13 maja w 100. rocznicę objawień fatimskich. Apel o nawrócenie, będące częstym wołaniem Maryi, świadczy o słabej wierze lub braku wiary ludzi w dobie współczesnej. To wezwanie podejmuje sam
Zbawiciel: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1 14-15). Maryja zatem kontynuuje wołanie Syna. Matka Boża prosi następnie o modlitwę. Wzywa pastuszków, a tym samym każdego z nas: „Módlcie się, wiele się módlcie i umartwiajcie się w intencji grzeszników”. Prosi o różaniec, o codzienną modlitwę różańcową. Prośba o różaniec jest drogowskazem, iż „z Maryją winno się rozmawiać w języku różańca”;. Następną prośbą Pani z Nieba jest prośba o zawierzenie. Jan Paweł II dostrzegając w objawieniach fatimskich „znaki czasu”, rozumiał konieczność i potrzebę poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi. Zdaniem Ojca Świętego poświęcić „to znaczy przybliżyć się za pośrednictwem Matki, do samego Źródła Życia, które wytrysło na Golgocie (...), to znaczy wrócić pod Krzyż Syna. To znaczy więcej: odnaleźć ten świat w przebitym Sercu Zbawiciela. Odkupienie
jest zawsze większe niż grzech człowieka i grzech świata”. Na Placu św. Piotra 25 marca 1984 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, w duchowej jedności z wszystkimi biskupstwami świata, zawierzył Niepokalanemu Sercu Maryi wszystkich ludzi i całe narody. I wreszcie pokuta – nagląca prośba, która dobiega z Fatimy. Hiacyncie - poruszonej wizją piekła – żadne umartwienia ani pokuta nie wydawały się zbyt wysoką ceną dla ratowania grzeszników.
PRZYGOTOWANIE DZIECI PRZEZ ANIOŁA
Anioł Pokoju ukazujący się pasącym owce pastuszkom: Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie w 1916 roku miał przygotować je na przyjście Maryi. We Wspomnieniach Siostry Łucji czytamy, iż Anioł uklęknąwszy i pochyliwszy głowę aż do ziemi uczy dzieci modlitwy:
„O Boże mój, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam Tobie i miłuję Ciebie. Proszę Cię o przebaczenie dla tych, którzy w Ciebie nie wierzą, Ciebie nie uwielbiają, nie ufają Tobie i Ciebie nie miłują”. Posłaniec Boży przed odejściem dodał: „Tak się módlcie. Serca Jezusa i Maryi słuchają uważnie waszych słów i próśb”.
Gdy Anioł pojawił się drugi raz zapytał dzieci: „Co robicie? Módlcie się! Módlcie się dużo! Serce Jezusa i Maryi chcą przez was okazać (światu) wiele miłosierdzia. Ofiarujcie bezustannie Największemu modlitwy i umartwienia (...) Z wszystkiego, co tylko możecie, zróbcie ofiarę jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi On jest obrażany i dla uproszenia nawrócenia grzeszników. (...) Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z poddaniem cierpienia, które wam Bóg ześle. Te słowa Anioła wyryły się w naszych umysłach jako światło, które nam pozwoliło zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha, i jak pragnie być przez nas kochany. Poznaliśmy wartość umartwienia, jak ono Bogu jest przyjemne, i jak przez nie nawracają się grzesznicy”.
Anioł przyszedł do dzieci po raz trzeci. „Trzymał w ręce kielich, nad którym unosiła się Święta Hostia, z której spływały krople Krwi do kielicha. Nagle kielich z Hostią zawisł w powietrzu, a Anioł uklęknął na ziemi i powtórzył trzy razy modlitwę:
„Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty. W najgłębszej pokorze cześć Ci oddaję i ofiaruję Tobie Przenajdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa, obecnego na ołtarzach całego świata jako wynagrodzenie za zniewagi, świętokradztwa i obojętność, którymi jest On obrażany. Przez nieskończone zasługi Jego Najświętszego Serca i przez przyczynę Niepokalanego Serca Maryi proszę Cię o łaskę nawrócenia biednych grzeszników”. Następnie podnosząc się z klęczek, wziął znowu w rękę kielich i Hostię. Hostię podał mnie, a zawartość kielicha podał Hiacyncie i Franciszkowi do wypicia, mówiąc równocześnie: Przyjmijcie Ciało i Krew Jezusa Chrystusa, okropnie znieważanego przez niewdzięcznych ludzi. Wynagródźcie ich grzechy i pocieszajcie waszego Boga! (...)
OBJAWIENIA MATKI BOŻEJ miały miejsce w Fatimie w Portugalii w czasie od 13 maja do 13 października 1917 roku. Trzynastego dnia miesięca trojgu pastuszkom: Hiacyncie Franciszkowi i Łucji ukazywała się Pani z Nieba prosząc o modlitwę, codzienny różaniec; przedstawiając wizję piekła; zapowiadając siostrze Łucji, iż Pan Jezus chce się nią posłużyć, aby Maryja była bardziej znana i kochana; Matka Najświętsza przekazuje także prośbę Boga o ustanowieniu nabożństwa do Jej Niepokalanego Serca. Podczas ostatniego objawienia, 13 października, Fatimska Pani powiedziała: „Przyszłam upomnieć ludzkość, aby zmieniła życie i nie zasmucała Boga ciężkimi grzechami. Niech ludzie codziennie odmawiają różaniec i pokutują za grzechy”. Temu ostatniemu objawieniu towarzyszył cud wirującego słońca, obserwowany przez 70-tysięczny tłum, który zebrał się, aby towarzyszyć małym wizjonerom. W tym ostatnim objawieniu Maryja przedstawia się jako „Matka Boska Różańcowa”.
Z objawieniami w Fatimie wiąże się także tzw. „TAJEMNICA FATIMSKA”, skłądająca się trzech części.
Pierwsza i druga część tajemnicy przedstawiona przez Siostrę Łucję ukazuje wizję piekła. We Wspomnieniu z 31 sierpnia 1941 roku możemy przeczytać: „[...] Ten widok trwał tylko chwilę. Dzięki niech będą naszej dobrej Matce Najświętszej, która nas przedtem uspokoiła obietnicą, że nas zabierze do nieba (w pierwszym widzeniu). Bo gdyby tak nie było, sądzę, że umarlibyśmy z lęku i przerażenia. Następnie podnieśliśmy oczy ku naszej Pani, która nam powiedziała z dobrocią i smutkiem: Widzieliście piekło, dokąd idą dusze biednych grzeszników. Aby ich ratować, Bóg chce ustanowić na świecie nabożeństwo do Mego Niepokalanego Serca. Jeśli zrobi się to, co ja wam mówię, wiele dusz zostanie uratowanych, nastanie pokój na świecie (...)”. Trzecia część tajemnicy, którą ujawnił dopiero święty Jan Paweł II w 2000 roku jest przejmującym ostrzeżeniem przed ateizmem, zarówno ateizmem w wydaniu komunistycznym, jak i ateizmem ukrytym w najbardziej rozpowszechnionej mentalności sposobu i stylu życia, jakby Boga nie było. Największym zagrożeniem dla ludzkości jest odrzucenie Boga i Jego praw. Siostra Łucja pisze: „[...] zobaczyliśmy po lewej stronie Naszej Pani nieco wyżej Anioła, trzymającego w lewej ręce ognisty miecz; iskrząc się, wyrzucał języki ognia, które zdawało się, że podpalą świat; ale gasły one w zetknięciu z blaskiem, jaki promieniował z prawej ręki Naszej Pani w jego kierunku; Anioł wskazując prawą ręką ziemię, powiedział mocnym głosem: Pokuta, Pokuta, Pokuta! (...)”. Kardynał Josepf Ratzinger dostrzegał w tej wizji analogię do obrazów z Apokalipsy. Zaś w teologicznym komentarzu do trzeciej tajemnicy fatimskiej zostawił osobiste wyznanie: „Siostra Łucja powiedziała mi w rozmowie, że jest coraz bardziej świadoma tego, że celem wszystkich objawień było nakłonienie ludzi do nieustannego wzrastania w wierze, nadziei i miłości. Cała reszta miała prowadzić tylko do tego”.
EUCHARYSTYCZNY WYMIAR ORĘDZIA FATIMSKIEGO
Fatima to EUCHARYSTYCZNY apel, a więc wezwanie do uwielbienia Boga w tajemnicy Eucharystii. Wysłannik z nieba uczy dzieci modlitwy adoracyjnej w znaczeniu wynagradzającym: „na przebłaganie za zniewagi, świętokradztwa i zaniedbania, które Go obrażają”. Wynagrodzenie jest bardzo powiązane z adoracją. Mały Franciszek, chcąc pocieszyć Boga, trwał przez długie godziny przed „Jezusem ukrytym”, modląc się za tych, którzy nie wierzą, nie uwielbiają... Również Hiacynta zatroskana o grzeszników, przerażona wizją piekła, ofiarowała za nich wszystkie umartwienia.
„Anioł Eucharystii” niosąc trójce małych pastuszków Ciało i Krew Jezusa, najpierw pokłonił się przed kielichem i Hostią zawieszonymi w powietrzu, dając tym samym przykład eucharystycznej adoracaji. Dopiero potem udzielił Komunii świętej:
„Przyjmijcie Ciało i Krew Jezusa Chrystusa, okropnie znieważanego przez niewdzięcznych ludzi. Wynagródźcie ich grzechy i pocieszajcie waszego Boga”. Benedykt XVI słusznie zauważa: „Przyjmować Eucharystię znaczy adorować Tego, którego przyjmujemy. Właśnie tak i tylko tak stajemy się jedno z Nim”.

SERCE MARYI ARKĄ SCHRONIENIA
Przez pastuszków z Fatimy: Hiacyntę, Franciszka i Łucję Matka Boża zapewniła nas, iż jeśli podejmiemy modlitwę różańcową, ofiarujemy wyrzczenia za grzeszników, odwrócimy się od zła – będziemy świadkami zwycięstwa dobra nad złem. „Na koniec jednak moje Niepokalane Serce zatryumfuje”. Tylko zmiana ludzkich serc może doprowadzić do rychłego zwycięstwa Niepokalanego Serca Maryi. Ksiądz Piotr Glas w swojej najnowszej książce pisze: „To jest wielki sukces zajadłego przeciwnika Boga, że mógł on wewnątrz Kościoła, w jego najwyższych sferach, rozsiać ziarna niewiary, zwątpienia, zgorszenia i odstępstwa (...). Im mniej maryjny staje się Kościół, im mniej modlitwy do Matki Bożej, tym jest gorzej z moralnością czy wewnętrzną pracą nad świętością. Tam, gdzie nie ma Matki Bożej, Najczystszej Dziewicy, tam rozlał się straszliwy brud i grzech. Brakuje jakichkolwiek hamulców i jesteśmy tego świadkami dzisiaj w Kościele i na całym świecie. Tylko powrót do Maryi, odkrycie na nowo Jej – jakże aktualnego – przesłania do dzisiejszego świata, może nas uratować. To Jej Niepokalane Serce jest arką schronienia dla każdego z nas. Nie zwlekajmy z wyborem ...”.
BÓG POKAZAŁ NAM DROGĘ. Bóg pragnął ustanowić na świecie nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. Ale to Chrystus jest Drogą, Maryja - drogowskazem. Choć nazwa tego nabożeństwa wiąże się z Maryją, jego istotą jest Pan Jezus; to do Niego zmierzamy poprzez spowiedź, różaniec, medytację, nade wszystko przez przyjęcie Komunii świętej. W przesłaniu fatimskim dostrzegamy zatem wymowną jedność Serc Jezusa i Maryi. Widoczne jest to już w pierwszych słowach Anioła, który ukazał się dzieciom: „Serce Jezusa i Maryi chcą przez was okazać (światu) wiele miłosierdzia. Ofiarujcie bezustannie Największemu modlitwy i umartwienia”. Jakże wymowne w tym kontekście są słowa cierpiącej Hiacynty, która wiedząc, że odchodzi z tego świata zwróciła się do Łucji z apelem: „Już niedługo pójdę do nieba. Ty tu zostaniesz, aby ludziom powiedzieć, że Bóg chce wprowadzić na świecie nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. Kiedy nadejdzie czas, aby o tym mówić, nie kryj się. Powiedz wszystkim ludziom, że Bóg daje nam łaski za pośrednictwem Niepokalanego Serca Maryi, że ludzie muszą je uprosić przez to Serce, że Serce Jezusa chce, aby obok Niego wielbiono Niepokalane Serce Maryi, bo Bóg temu Sercu powierzył pokój na świecie. Ach, gdybym mogła włożyć w serca wszystkich ludzi ogień, który płonie w głębi mojego serca i który sprawia, że kocham tak bardzo Serce Jezusa i Serce Maryi”. A zatem nie sposób wyobrazić sobie innej drogi ku Bogu. On sam nam ją wskazuje. Droga wiedzie przez Serce Maryi. Fatima woła o nabożeństwo pięciu pierwszych sobót miesiąca. Zatroskane Serce Maryi apeluje także dzisiaj. Matczyna troska obejmuje każdego człowieka. Matka Boża wzywa świat do opamiętania i pokuty; przypomina o
zapomnianych prawdach, do których należy objawienie dotyczące grzechu, piekła i nieba... Po ukazaniu dzieciom piekła, do którego idą umierający w grzechu, Pani z nieba nauczyła je modlitwy: „ O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy. Zachowaj nas od ognia piekielnego, doprowadź wszystkie dusze do nieba, dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia” .
Powinniśmy zachwycić się pięknem Maryi, jak zachwyciły się dzieci fatimskie. Niech nic ziemskiego nie przykuwa naszego wzroku. Niech zaangażowanie Maryi wołającej do nas nie idzie na marne. „Przyjmijmy więc to światło płynące z Fatimy. Poddajmy się przewodnictwu Maryi. Niech Jej Niepokalane Serce będzie naszą ucieczką i drogą prowadzącą do Chrystusa. Niech święci pastuszkowie orędują za Kościołem, aby odważnie podążał naprzód w swojej ziemskiej pielgrzymce i z niezłomną wiernością głosił Ewangelię zbawienia wszystkim ludziom!” (por. Jan Paweł II, ORĘDZIE GŁĘBOKO WPISANE W DZIEJE LUDZKOŚCI. /Audiencja generalna po podróży apostolskiej Ojca Świętego do Fatimy 12-13 maja 2000/ Watykan – 17.05.2000)
Stańmy w pierwsze soboty miesiąca przy Niepokalanym Sercu Maryi. Przyjmijmy dar tego nabożeństwa. Odpowiedzmy Matce Zbawiciela wypełniając naszą świątynię po brzegi w tym wyznaczonym przez Niebo dniu. Spełniając prośby Matki Bożej przyczyniamy się do nadejścia królestwa Chrystusa i Maryi: „Na koniec jednak moje Niepokalane Serce zatriumfuje”. Niech Maryja będzie Panią naszych serc, naszych rodzin. Niech zamknie każdego z nas w swym Niepokalanym Sercu. Od Niej uczmy się, by nasze serca biły dla Boga. Bądźmy prawdziwymi czcicielami Maryi!
Oprac.: „Pierwsze soboty miesiąca”, APOSTOLICUM, Wydano staraniem Sekretariatu Fatimskiego, Zakopane 2018 „Fatima 2019. Z Fatimą w przyszłość”. Sekretariat Fatimski, APOSTOLICUM 2018
Abp Stanisław Gądecki, „Pokuta. Pokuta. Pokuta. 100-lecie objawień fatimskich” , Jasna Góra – 13.05.2017, [za:] episkopat.pl
Benedykt XVI, „Prorocka misja Fatimy dla zbawienia świata”. Msza św. na placu przed sanktuarium maryjnym w Fatimie (13.05.2010)
Jan Paweł II, „Orędzie głęboko wpisane w dzieje ludzkości”. Audiencja generalna po podróży. Watykan – 17.05.2000 [za: opoka.org]
Ks. Piotr Glas: „Ostatnie wołąnie Maryi, Kraków 2019.
Odsyłamy do SEKRETARIATU FATIMSKIEGO, gdzie temat Fatimy jest bardzo rzetelnie i bogato opracowany. W Sekretariacie fatimskim zaopatrujemy się w materiały potrzebne do prowadzenia nabożeństw pierwszosobotnich; w tym niezwykle pięknych Medytacji. http://www.sekretariatfatimski.pl/
DO POSŁUGI W PIERWSZE SOBOTY MIESIĄCA WŁĄCZA SIĘ WSPÓLNOTA RÓŻAŃCA RODZICÓW ZA DZIECI, PRZYGOTOWUJĄC LITURGIĘ MSZY ŚWIĘTEJ A TAKŻE PROWADZĄC RÓŻANIEC.