Trzeci Piątek Miesiąca

“Ożywienie i pogłębienie kultu eucharystycznego jest sprawdzianem prawdziwej odnowy, tej, którą Sobór postawił sobie za cel. Jest tej odnowy punktem poniekąd kulminacyjnym. (...) Kościół i świat
odczuwają wielką potrzebę kultu eucharystycznego. Jezus oczekuje nas w tym Sakramencie miłości. Nie żałujmy naszego czasu na spotkanie z Nim w adoracji, na kontemplację pełną wiary i gotowości wynagrodzenia wielkich win i występków świata” .
/św. Jan Paweł II/

Nabożeństwo Dziękczynno – Wynagradzające, które zainaugurowaliśmy u schyłku 2019 roku w trzecie piątki miesiąca to nasza odpowiedź na założenia trzyletniego programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce. Eucharystia – Wielka Tajemnica Wiary. Trzyletniemu programowi duszpasterskiemu na lata 2019-2022 towarzyszy hasło: „Eucharystia daje życie”. Główne cele programu brzmią następująco: cel formacyjny – głębsze poznanie wartości i znaczenia Eucharystii, cel inicjacyjny – odnowa życia eucharystycznego, cel ewangelizacyjny – zachęta do uczestnictwa we Mszy św. i adoracji eucharystycznej oraz cel społeczny – miłość bliźniego, której źródłem jest Eucharystia.
ADORACJA jest spotkaniem z Bogiem, naszym Panem i Zbawicielem; jest SPOTKANIEM, z którego czerpiemy Miłość Bożą u samego jej źródła. Adoracja to „modlitwa obecności”; dziękczynienie za Miłość aż do końca. Adorować to czcić Boga z miłością. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza: „Ponieważ w sakramencie Ołtarza obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. <<Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu (...) jest dowodem wdzięczności, poręką miłości i obowiązkiem należnej czci względem Chrystusa Pana”>> [KKK 1418]
Obecne pokolenie chrześcijan przywraca należne miejsce adoracji Najświętszego Sakramentu. Wśród powstających ruchów oraz wspólnot parafialnych rodzi się pragnienie, aby żyć pobożnością eucharystyczną. Ukazywanie światu eucharystycznej Obecności naszego Pana jest z pewnością największym dobrem, jakie Kościół może wyświadczyć wspólnocie ludzkiej. Bowiem bliskie obcowania z Bogiem to czerpanie z hojności Jego Serca, które bije dla świata.
Adoracja powinna być postawą całego Kościoła, który pozostając zjednoczony z Chrystusem, uwielbia Go i uwielbia Ojca wraz z Nim, adoruje w imieniu całej ludzkości. Jako chrześcijanie wiemy, że obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie pochodzi z Ofiary eucharystycznej. „Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha (1 Kor 5,7), a zatem oddawanie Mu należnej czci i chwały jest „owocem Jego Misterium Paschalnego i powołaniem Kościoła, który ma rozszerzyć królestwo Baranka na cały świat”.
Święty Jan Paweł II, przygotowując nas na III tysiąclecie chrześcijaństwa zaznaczał, iż potrzebujemy „chrześcijaństwa wyróżniającego się przede wszystkim sztuką modlitwy, (...) w której spotkanie z Jezusem nie polega jedynie na błaganiu Go o pomoc, ale wyraża się też przez dziękczynienie, uwielbienie, adorację, kontemplację (...)”. Papież Polak sam czerpał siłę wiary m.in. z umiłowania adoracji Najświętszego Sakramentu. Papież Benedykt XVI w Posynodalnej Adhortacji Apostolskiej o Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła, Sacramentum Caritatis także zachęcał Pasterzy Kościoła oraz wszystkich wiernych do praktyki adoracji Najświętszego Sakramentu; zarówno tej indywidualnej, jak i wspólnotowej. Papież Senior pochwalał stowarzyszenia wiernych, które podejmują tę praktykę kultu; bowiem stawiając Chrystusa w centralnym miejscu życia, wspólnoty stają się „zaczynem kontemplacji dla całego Kościoła”.
Jakże wielu świętych i błogosławionych EUCHARYSTIĘ uczynili ośrodkiem swojego życia, odsłaniając nam piękno przynależności do Pana. Święci i błogosławieni są dla nas mistrzami adoracji, której nigdy nie zaniedbywali. Potwierdzają tym samym, że adoracja jest Bożym darem dla Kościoła.
Oto słowa Świętej Matki Teresy z Kalkuty:
„Musimy budować nasze życie na Eucharystii, wpatrywać się w Tego, który jest Światłem. Niech wasze serca trwają przy Jego Boskim Sercu. Proście Go o łaskę, by Go poznawać, o miłość, by Go kochać, o odwagę, by Mu służyć. Szukajcie Go z zapałem. Przez Maryję, Przyczynę naszej radości, odkryjecie, że nigdzie indziej na świecie nie jesteście bardziej kochani niż przez Jezusa żyjącego i prawdziwie obecnego w Najświętszym Sakramencie (...). On naprawdę tu jest, we własnej Osobie, i czeka na was”.
Taką myśl zanotowała Sługa Boża Paulina Jaricot:
„U stóp Twojego świętego tabernakulum moje oschłe serce, doświadczone wieloma trudnościami, zawsze znajdowało siły konieczne do wytrwania w przeciwnościach. Tutaj moje walki zamieniały się w zwycięstwa, moja słabość w odwagę, moja letniość w żarliwość, moja niepewność w zrozumienie, mój smutek w radość, przeszkody w sukces, moja niechęć do bliźnich w gorącą miłość. Wszystkiego, co potrafię, nauczyłam się u Twoich stóp, Panie.
Z kolei święty Ojciec Pio daje nam następującą wskazówkę:
„Przed JEZUSEM obecnym w Najświętszym Sakramencie wzbudzaj święte uczucia, rozmawiaj z NIM, módl się i trwaj w Objęciach Umiłowanego”.
MIŁOŚĆ DOMAGA SIĘ OBECNOŚCI
Bóg pragnie naszej obecności w Jego Obecności. Jezus, kochając nas, pragnie wzajemnej miłości, pragnie naszych serc. I nic więcej nie możemy Mu ofiarować, by odpowiedzieć na miłość, którą On nas obdarza. Jego pragnieniem jest przemieniać nas, udoskonalać i uświęcać. Pozwólmy Mu na to podczas adoracji. Zechciejmy dotrzymać towarzystwa Jezusowi.
W jednym ze swych pism błogosławiony ksiądz Michał Sopoćko wytyka brak ludzkiej wdzięczności wobec Pana Jezusa Obecnego w Przenajświętszym Sakramencie. „Ileż siły i mocy zwycięskiej można tam czerpać!”– wołał Apostoł Miłosierdzia Bożego. Najświętszy Sakrament objawia Jego nieskończone pragnienie kochania i bycia kochanym przez każdą osobę. Pragnienie to uczyniło Pana Jezusa „Więźniem Miłości”, „Więźniem Eucharystycznym” - i wzywa nas następnie Sopoćko do rozważania życia Jezusa w tym Sakramencie.
O tym, że Bóg pragnie naszej wzajemności zanotowała również duchowa córka księdza Sopoćki – święta Siostra Faustyna w Dzienniczku. Pan Jezus dyktuje jej następujące słowa:
„Teraz rozważysz o Mojej miłości w Najświętszym Sakramencie. Tu jestem cały dla ciebie, z duszą, ciałem i Bóstwem, jako oblubieniec twój. Ty wiesz, czego żąda miłość – jednej tylko rzeczy, to jest wzajemności...”/Dz 1770/
EWANGELIZACJA TO GŁOSZENIE MOCY MIŁOŚCI BOGA KONTEMPLOWANEJ W HOSTII I OGARNIAJĄCEJ WSZYSTKICH LUDZI.
Święty Jan Paweł II - nauczyciel adoracji - zachęcał chrześcijan, by zmieniali oblicze świata przez adorację eucharystyczną. Pisał: „Całe zło świata może być pokonane wielką mocą adoracji eucharystycznej”. Kult Eucharystii winien być, zdaniem papieża Polaka, szczególnym drogowskazem na nowe tysiąclecie. Trwając sercem przy Sercu, czciciel Jezusa staje przed Hostią konsekrowaną przez tego samego Ducha, który wskrzesił Jezusa z martwych i przyprowadza do Boga wszystkich ludzi. W Eucharystii bije niewyczerpane źródło zbawienia dla każdego. Kiedy z miłością trwamy na modlitwie, Bóg działa w świecie Z CAŁĄ SWĄ MOCĄ. Bo tym, co zmienia bieg dziejów – jest MIŁOŚĆ, która się udziela. Fundamentem naszej wiary eucharystycznej jest świadomość dokonującej się PRZEMIANY. Przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Pańską; PRZEISTOCZENIE. Tam, gdzie Jezus kładzie swoją dłoń, tam, gdzie jest JEGO NAMASZCZENIE, musi zdarzyć się coś nowego.
A zatem adorować, to zgodzić się, byśmy i my byli przemieniani, nawracani, ewangelizowani aż do głębi naszego człowieczeństwa.
MARYJA „NIEWIASTĄ EUCHARYSTII”.
„Kościół widzi w Maryi, «Niewieście Eucharystii» - jak Ją nazwał święty Jan Paweł II - najwierniejszą ikonę samego Kościoła i kontempluje Ją jako niezastąpiony wzór życia eucharystycznego. Dlatego zanim na ołtarzu stanie się verum Corpus natum de Maria Virgine, kapłan w imieniu całego zgromadzenia liturgicznego modli się słowami kanonu: «ze czcią wspominamy najpierw pełną chwały Maryję, zawsze Dziewicę, Matkę Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa»” /Benedykt XVI, Sacramentum Caritatis/.
W innym miejscu Papież Senior napisze: „Ona jest Tota pulchra, cała piękna, ponieważ w Niej świeci blask chwały Bożej. Piękno liturgii niebieskiej, które powinno się objawić także w naszych zgromadzeniach, znajduje w Niej wierne odbicie. Od Niej winniśmy się uczyć, jak stawać się ludźmi Eucharystii i Kościoła, byśmy mogli, według słów św. Pawła, stawać się «nieskalani» przed obliczem Pana, tak jak On tego pragnął od początku” (por. Kol 1, 21; Ef 1, 4)
Nie można adorować Jezusa bez pomocy Maryi. Jakże mocne jest stwierdzenie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, który całe swoje życie postawił na Maryję, mianowicie: „Bóg wszystko na tej ziemi zaczyna przez Maryję”.
Powtarza to Papież Polak, święty Jan Paweł II, którego biskupie i papieskie motto brzmiało „Totus tuus”. Jan Paweł II Matkę Najświętszą określa mianem „Mistrzyni w kontemplowaniu oblicza Chrystusa”, zaś sama Eucharystia została nam dana według niego po to, „ażeby całe nasze życie, podobnie jak życie Maryi, było jednym « magnificat »!” / Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia/ .
Całe istnienie Matki Najświętszej „wielbi Pana” ( Łk 1, 46). Ona pierwsza zjednoczyła się z Jezusem w uwielbieniu Ojca. To Maryja prowadzi nas do tabernakulum; Ona zawsze trwa u boku Jezusa Obecnego w Najświętszym Sakramencie; zawsze gotowa, by przyjść nam z pomocą i zbliżyć nas do Niego. Matka Boża staje się naszą Matką od Eucharystii, Maryja zatem „wychowuje nas do adoracji Syna”.
EUCHARYSTIA JAKO SAKRAMENT MIŁOSIERDZIA
Według błogosławionego księdza Michała Sopoćki, Przenajświętszy Sakrament jest wyrazem niezmierzonego Miłosierdzia Bożego, jest „dalszym ciągiem Wcielenia, działania Chrystusa i Jego Męki”, jest wreszcie objawem wiecznej i zarazem nieskończonej miłości, jaką ukochał nas z Miłosierdzia swego. Eucharystyczny Jezus zawsze czeka, aby nas wysłuchać. Ustawicznie modli się za nas do Ojca Niebieskiego; rozważa Jego doskonałości, wychwala je i wielbi. W naszym imieniu dla oddania chwały Bogu, „uniża się, dziękuje za nas, błaga o przebaczenie grzechów, wynagradza Mu za nie i zadośćczyni”. Jezus w Hostii utajony jest Pośrednikiem między Bogiem i ludźmi, Pośrednikiem, który zasłania grzeszny świat swoimi ranami, ofiarowując się za nas. Błogosławiony ksiądz Sopoćko przypomina: „Pan Jezus „siedzi po prawicy Ojca” w niebie, ale zarazem pozostaje z nami na ziemi w Sakramencie Ołtarza pod postacią chleba, by nam świadczyć ustawicznie swe miłosierdzie”.
W innym miejscu Sopoćko wyzna: „Jakże smutno, byłoby nam bez Sakramentu Ołtarza. W kościołach naszych nic by nie przemawiało do serca. Świat byłby prawdziwym wygnaniem, bo nie byłoby pociechy w cierpieniach, światła wśród ciemności, rady w wątpliwościach”. Powtarzajmy zatem myśl tego wielkiego błogosławionego: „Przenajświętszy Sakrament jest perłą Kościoła, najświętszym skarbem oraz ozdobą dusz wybranych. To wielki świat łaski i świętości ( Por. M. Sopoćko, Miłosierdzie Boga..., t. 3)

Niech adoracja Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie stanie się naszą apostolską służbą i naturalnym odruchem serca. Niech będzie wyrazem całkowitej przynależności do Boga. Przywoływany wyżej Apostoł Miłosierdzia Bożego stwierdza, iż w każdej świątyni katolickiej Jezus ogarnia nas i przepaja swym Miłosierdziem. Tak jest i w naszym kościele. Nie marnujmy zatem sposobności do trwania przy Panu. Złóżmy nasze życie w ręce Tego, który dał je nam z miłości. Otwórzmy nasze serca, by przyjąć MIŁOŚĆ BOGA. Zanurzmy się w JEGO MIŁOSIERDZIU i miejmy ufność w Mocy Jego Miłości. Jego Eucharystyczne Serce bije dla nas.
Zapraszamy wszystkie grupy działające przy parafii do udziału we wspólnej Eucharystii oraz Adoracji Najświętszego Sakramentu w każdy Trzeci Piątek Miesiąca. Zaproszenie szczególnie kierujemy w stronę młodych. Odpowiedzmy na apel świętego Jana Pawła II: „Niech wspólnoty zakonne i parafialne podejmą [...] zobowiązanie do adoracji eucharystycznej poza Mszą św. Pozostawajmy długo na klęczkach przed Jezusem Chrystusem obecnym w Eucharystii, wynagradzając naszą wiarą i miłością zaniedbania, zapomnienie, a nawet zniewagi, jakich nasz Zbawiciel doznaje w tylu miejscach na świecie. W adoracji pogłębiajmy naszą osobistą i wspólnotową kontemplację, posługując się modlitewnikami, które czerpią inspirację ze słowa Bożego i z doświadczenia licznych dawnych i współczesnych mistyków”.
Niech nasza wspólna adoracja przyczyni się do wypełnienia słów Pana Jezusa wypowiedzianych podczas OstatniejWieczerzy: „Aby byli jedno” (por. J 17, 21-22).

MODLITWA
Panie Jezu,
naucz nas adorować Ciebie za przykładem świętych.
Oni powierzyli Ci swoje życie, byś nim rozporządzał.
Zdali się na Twoją łaskę,
by Kościół nieustannie jaśniał
blaskiem Twojej świętości.
Objawiłeś świętym tajemnice Twojej miłości,
byłeś mistrzem ich życia.
W Twojej Obecności zmalały ich cierpienia i obawy.

Trwając w dziękczynieniu za dar Eucharystii,
w Twoim imieniu służyli ubogim,
głosili światu Twoje Słowo,
prowadzili Twój lud w wierze.
Panie, Ty przez świętych objawiłeś Kościołowi
zbawienne skutki adoracji.
Z Twojej świętej Eucharystii
czerpali oni moc i pocieszenie,
trwając w wierności, pośród prób,
samotności, słabości.
Wszyscy oni są święci Twoją świętością.
Wybrałeś ich, byśmy poznali
skarb Twojej miłości ukryty w Eucharystii.
Kiedy adorowali Cię
w Najświętszym Sakramencie,
uczyniłeś ich powiernikami
Twojego miłosierdzia i czułości.
Pomóż mi pójść tą samą drogą
zawierzenia i zachwytu,
bym stał się takim, jakiego oczekujesz:
ŚWIĘTYM EUCHARYSTYCZNYM.
Amen.

Do opracowania wykorzystano następujące materiały:
Ludowic Lecuru, Florian Racine:”Adoracja Eucharystyczna”, Wydawnictwo Księży Marianów PROMIC, Warszawa 2010. Za zgodą Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.
Jan Paweł II, Encyklika „O Eucharystii w życiu Kościoła” (Ecclesia de Eucharistia), Rzym, 17 kwietnia 2003,
Posynodalna adhortacja apostolska Ojca Świętego Benedykta XVI „ O Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła”,
SACRAMENTUM CARITATIS , Rzym, 22 lutego 2007.
Kard. Stefan Wyszyński: „Czas to miłość”, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2019
Mane nobiscum Domine, List apostolski Ojca Świętego Jana Pawła II do biskupów, duchowieństwa i wiernych na Rok Eucharystii, październik 2004-październik 2005
Ks. Andrzej Proniewski, ks. Mirosław Stankiewicz: „Eucharystia jako sakrament miłosierdzia według księdza Michała Sopoćki”, Studia Teologiczne 2008.